Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.   

        Να το θυμάσαι αυτό Μαρία.

          Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

          εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

          κρατώντας τη σκυτάλη

          -μη βλέπεις εμένα-

          μην κλαις.

        Εσύ είσ' η ελπίδα άκου

        Θα ΄ρθει καιρός που τα

        που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

         δε θα βγαίνουν στην τύχη

        δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

        με γυρμένους απ΄ έξω

        και τη δουλειά θα τη

         διαλέγουμε δε θα΄μαστε     

        άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

        Οι άνθρωποι -σκέψου!-

        Θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι

        με νότες να φυλάξεις μονάχα

        λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές

        απροσάρμοστοι –καταπίεση  -μοναξιά-

        τιμή- κέρδος για το μάθημα της ιστορίας.

        Είναι Μαρία-δε θέλω να λέω ψέματα

        δύσκολοι καιροί και θα ΄ρθουν κι άλλοι.

        Δεν ξέρω μην περιμένεις κι από

         μένα πολλά τόσα έζησα τόσα έμαθα

        τόσα λέω κι απ΄όσα διάβασα ένα

        κρατάω καλά<<σημασία έχει να

         παραμένεις άνθρωπος>>

         Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

        Παρ΄όλα αυτά Μαρία...

Κ.ΓΩΓΟΥ